قبله گاه عشق - الهه امید و ادب

عاشق نبودی تو
من عاشقت بودم
در قبله گاه عشق
بودی تو معبودم
آرام و آسوده
در خواب خوش بودی
یک لحظه من بی تو
هرگز نیاسودم
من با نفسهایم
نام تو را خواندم
کاش ای هوسبازم
با تو نمی ماندم
روزی که میگفتی
من با تو میمانم
روزی که دانستی
من بی تو میمیرم
روزی که با عشقت
بستی به زنجیرم
بازنده من بودم
این بوده تقدیرم
خوش باوری بودم
پیش نگاه تو
هر دم ز چشمانت
خواندم کلامی نو
عشق تو چون برگی
دردست طوفان بود
دل کندن و رفتن
پیش تو آسان بود
روزی به من گفتی
دیگر نمی مانم
گفتم که می میرم
گفتی که میدانم
باور نمی کردم
هرگز جدایی را
آن آمدن با عشق
این بیوفایی را